Bergesch Grüön: De Diagnose
Aktualisiert:
- 0 Kommentare
-
Feedback
schließen
- Weitere
Beïm Dokter
Von Heidi Theunissen
Solig Der Beckersch Eu, nen staatsen Keerl, dem geng et eckersch guot. Follt sech gesongk, bes op, nu jo, de Pinn em louhter Fuot. „Du bruckß jet Salf, Eu“, meïnt sin Frau, „dröm gef ech dir den Rot: Spreng ewes ens beïm Dokter ren, dann wierd dat sier wiër guot!“ Gesaiht, gedonn, paar Stonden speder klaht nu der Eu spetz üöwert Weder, wat em, wie he dem Dokter seht, metonger en de Tiehn walls schläht. En Salf für Füöte enteriewen, mäuht he em op’t Rezept ens schriewen. „Herr Becker, langksam“, saiht de Mann, treckt Öch terierscht ens ut!“ „Für’n Fuot?“, froht de on kritt Bescheïd: „Bes op de nackde Hut!“ Et Lief, den Kopp kloppt men em aff, der Eu mott sagen „ah!“ Drop meïnt de Dokter sorgevoll: „Ein schlimmer Fall, ja ja!“ Äs nu der Dokter kallt vam Sterwen, verlor der Eu nu doch de Nerwen. „Ech kom doch bluß“, schrou he en Wuot, „Herr Dokter wegen eïnem Fuot. Kann brasseln, ohn mech ens te rästen, hann ouch mem Hüsken keïn Molesten! Mer schmackt de Kost, schlop wie nen Bär. Dröm liëht et op der Hangk: Nen Mann, de noch nen Keerl wie ech, es doch nit sterweskrank!“ „Off Ehr nu krank sid udder nit, dat üöwerlott doch mir. Wer es hie Dokter?“ saiht he karsch, „sinn ech de, udder Ihr?“