Beïm Schuster van Widdert
Aktualisiert:
- 0 Kommentare
-
Feedback
schließen
- Weitere
Von Andreas Erdmann
„Verdex mech!“ De Motter hiël mer ne Schuoh vür de Nas. „ O Jong, süch der dat aan: Der Affsatt es aff!“ „Ajo, ech senn et“, saiht ech. „On wo esse hen?“ „Wer?“ „Nu, de Affsatt!“ Ech meïnden: „Vleïhts heïscht der Affsatt jo Affsatt, weïl he ewen aff es.“
„O Donnerkill! Pass op, du brengß de Schuoh ‘rop nom Widderter Schuster.“ „Wat für’n Schuster?“ „He hät de Werkstatt en der Gass töscherm Grah on dem Höffgen“, verklörden se. Ech trock nom Widdert, kom en die Gass: Reihts geng et nom Jansenbur eronger, on louhts, en dem kleïnen Dengen wor de Schuohmakereï. Koum satt ech den Fuot eren, schluog mer ne Geruok entgeen - alsu, su streng noh Leder - ech fiël baul öm! Schöü trot ech en. Düster wor et derbennen. Me sooch Schuohkarton üöwer Schuohkarton bes onger de Decke gestapelt. En den Hötten Höüpe van Lederlappen en allen Grötten, Decken, Farwen. Ut der hengern Dür huort men en Kloppen: Tack! Tack! Tack…!
Äwwer me kom koum ter Dür. Om Borm logen Schuohn üöwer Schuohn, Stiëweln, Blotschen on Schlappen, gebongen en Paaren. Dertöscher nen Berg eïnz’ler Schuohn weïld durcheïn. „Hallo?“, riëp ech durch de Hengerdür en de Werkstuof. Do sooch ech en setten, den Schuster van Widdert! Wat für’n Beld: Meddsendren en nem Gebirge van Schuohn sot he do, et Geseïhte voller Ruonzeln on su jet van verknüörwelt. He bierden op mech kleïne Ströpp, äs wöre hongerde van Johren ault! Ault, urault bierden de Kamer öm en eröm: Stuff üöwer Stuff op Schuohn, Kartons on Leder. De Aul hatt mech nit gesenn, nit gehuort, he sot geböügt op nem Hocker vörm Leïsten on kloppden met nem Hämmerken - Tack! Tack! Tack! - winzege Neel en en Sohl. „Hallo, Heer Schuster!“, saiht ech. - Nix. He huort mech nit, wor ganz en de Arbet versonken.
Wiër teheïm, mackden de Motter de Dür op on sooch op den Büdel: „Weröm häßte den Schuoh nit beïm Schuster tem Sohlen affgegewen?“ „Muoder, ech wor jo do, äwwer dann hann ech dem Mann bluß beï der Arbeït tuogekiëken.“ „O Konden! Su häßte alls öm dech ‘röm vergeten, on der Affsatt vam Schuoh es emmer noch aff!?“
Ech neckden, kiëk op dem Borm on meïnden schiluseg: „Sühßte wall, nau drömswegen heïscht der Affsatt jo Affsatt!“